Terugblik op museummeet Beelden aan Zee

Tijdens ArtZuid en in Caen (Frankrijk) kwam ik de fascinerende hoofden van de kunstenaar Jaume Plensa tegen. Toen ik een foto hiervan op mijn instagrampagina plaatste, kreeg ik als reactie allerlei plekken waar nog meer beelden van deze Spaanse kunstenaar staan en de opmerking dat in Beelden aan Zee een tentoonstelling van zijn beelden is. Daarmee was voor mij de eerste bestemming voor een museummeet na de vakantie al gelijk duidelijk en dus gingen we op de laatste dag van augustus naar museum Beelden aan Zee.

Er hadden zich zowel oude bekenden als nieuwe mensen aangemeld en dus werden er weer veel handen geschud en namen genoemd en zaten we al snel gezellig met elkaar te kletsen. Maar we kwamen natuurlijk voor de kunst. Voor het museum hadden we al de grappige sprookjesbeelden van Tom Otterness zien staan en in het museum en op het terras zagen we al de indrukwekkende sculputeren van Jaume Plensa. In de filmzaal waren 2 films te zien over het werk van deze Spaanse kunstenaar en die vond ik erg interessant. De manier waarop Plensa naar kunst kijkt en vooral zijn visie op kunst in de openbare ruimte sprak mij erg aan. Hij vindt dat de kunst onderdeel van de omgeving moet zijn, mensen hoeven het niet te zien als kunst. En hoewel je om zijn metershoge hoofden niet heen kan, zijn ze inderdaad een onderdeel van de omgeving. Daarnaast heeft hij de mooie uitspraak: Don’t touch, caress! Niet aanraken, strelen! Hij nodigt je uit om de beelden vooral te beleven.

In het museum staan behalve de welbekende hoofden ook beelden van metaal met letters en tekens. In de grote zaal die je bij binnenkomst direct ziet, staan een aantal beelden van een man (Plensa zelf) die op de grond zit en een boom omarmt. Op de figuren staan de namen van rivieren. Plensa houdt van taal en poëzie. Taal verbindt en voor zijn beelden gebruikt hij graag de letters uit de 8 verschillende schriften die er bestaan. Deze tekens zie je terug in de stalen beelden, ze hangen aan de binnenkant van de beelden en maken geluid door de beweging van de wind.

Behalve de beelden van Jaume Plensa is er ook een vaste collectie te zien, een gipsotheek en is er een ruimte waarin je de lichaamsdelen van kunstenaar Itamar Gilboa ziet in de tentoonstelling Body of Work. In de gipsotheek kwam ik een aantal gipsen tegen die we afgelopen zomer ook in de beeldentuin van Kasteel Nijenhuis hadden gezien, zoals het beeld van Wilhelmina en de beelden van het Hildebrand-monument. Grappig.

Na het museumbezoek zijn we met een paar mensen lekker gaan lunchen in een van de vele strandtenten op Scheveningen en daarna hebben we nog de beelden die aan de buitenkant van het museum staan bekeken. Ter ere van het 25-jarige bestaan van museum Beelden aan Zee komen de twee vrouwenhoofden misschien nog een jaar te staan in de Hofvijver, las ik op internet. Daarvoor moet wel genoeg sponsorgeld voor het vervoer worden ingezameld. Hoever het met die inzamelingsactie staat, kan ik niet vinden, maar ik hoop dat dit doorgaat.

Wat mij betreft hadden we weer een leuke museummeet en ik ben al weer aan het nadenken over een volgende ontmoeting. Dat zou best eens Groningen kunnen worden, maar Voorlinden behoort ook nog tot de mogelijkheden. Heb je andere goede ideeën? Laat maar horen!