Studiereis naar Amerika

Begin november mocht ik met een aantal collega’s (docenten, managers) van mijn school, het Gezondheidszorgcollege van ROC Midden Nederland, op studiereis naar Amerika. Misschien heb je op Instagram mijn foto’s hiervan al voorbij zien komen. Een week lang waren we te gast op het Volunteer State Community College (ook wel Volstate genoemd) in Gallatin, Tennessee en kregen we informatie over de diverse opleidingen daar. Ons doel was om te zien of en hoe er in Amerika (en dan vooral op deze school) aandacht was voor positieve gezondheid en ‘urban vitality’. Het was fantastisch om een week te worden ondergedompeld in een andere wereld met andere gewoontes en gebruiken. Leerzaam, interessant en verrassend.

Met een dag vertraging door problemen met een vliegtuig, kwamen we op zondagavond in Nashville aan. Voor mij was dit het eerste bezoek aan Amerika. De tussenstop in New York vond ik fantastisch. Vanuit de lucht die bekende, enorm grote stad zien, was bijzonder, al die lichtjes, die enorme torens, de grootte van de stad. Het ging mijn voorstellingsvermogen te boven. Tegen middernacht kwamen we in ons hotel aan, de volgende ochtend was ons eerste bezoek aan de school.

De eerste dag stond vooral in het teken van de opleiding Verpleegkunde. Voor mij was dat de meest interessante dag, vooral omdat ik als oud-verpleegkundige nu werk als docent Nederlands en omgangskunde op de opleiding voor verzorgende-ig en maatschappelijk zorg. Ik was heel benieuwd hoe de opleidingen voor verpleging en verzorging in Amerika eruit zouden zien. Naast een rondleiding en een gesprek met het hoofd van de opleiding op Volstate, bezochten we ook de opleiding op de Union University. We zagen gemotiveerde studenten ijverig studeren, we zagen de skillslabs (verpleegkundige oefenruimtes) die vergelijkbaar waren met onze ruimtes, maar ook prachtige ruimtes waarin allerlei situaties gesimuleerd kunnen worden met oefenpoppen met vernuftige techniek waarmee je allerlei lichamelijke toestanden en veranderingen kan nabootsen. Afhankelijk van de acties van de student verbetert of verslechtert de situatie van de ‘patiënt’. De Union University beschikt ook over 2 lichamen van overledenen die gebruikt worden voor het onderwijs. Er is zelfs een wachtlijst van mensen die na hun dood hun lichaam ter beschikking willen stellen voor het onderwijs!

De opleidingstructuur in Amerika is anders dan bij ons. Ik vond het soms lastig om te begrijpen hoe je het niveau van de opleidingen kan vergelijken met onze opleidingen op mbo of hbo. Een community college zoals wij dat bezochten, biedt meestal een tweejarige opleiding. Het niveau is een beetje vergelijkbaar met onze mbo niveau 4-opleidingen. Na die 2 jaar kan je eventueel verder studeren op een University, maar je kan meestal ook al aan de slag met het dan behaalde diploma. Wat wel duidelijk was, is dat je niet zomaar op een opleiding komt. Behalve dat zo’n opleiding enorm veel geld kost, we hoorden over bedragen van 35.000 tot 60.000 dollar aan schoolgeld, wordt er ook gekeken naar je resultaten die je op je vooropleiding hebt behaald. Studeren is niet voor iedereen weggelegd, zoveel is wel duidelijk. Studenten met motivatieproblemen komen op deze opleidingen dan ook niet of nauwelijks voor. Verder vond ik het opvallend dat de gemiddelde klas niet groot was, maximaal 16 studenten, als ik het me goed herinner. Dat is toch iets anders dan onze groepen van 25 tot 30 studenten.

In de rest van de week bezochten we ook andere opleidingen, zoals die voor optometrist, röntgenlaborant, doktersassistent en slaapdiagnosticus. Op de opleiding voor tandartsassistente waren het vooral de studenten die ons lieten zien wat ze allemaal leerden op de opleiding. Dat vond ik echt super leuk. Die meiden waren zo enthousiast over hun opleiding. Ze waren gemotiveerd en vonden het zichtbaar leuk om te laten zien wat ze allemaal al hadden geleerd.

Op de eerste dag werden we uitgebreid rondgeleid over de campus door Erica, zij is student en een enthousiaste ambassadrice van Volstate. We spraken de directeur van de school en bezochten natuurlijk ook de schoolkantine. Waar we in Nederland erg bezig zijn met gezonde schoolkantines, was hier nog een aardige slag te slaan op dat gebied. Bij binnenkomst liepen we gelijk tegen een kast met diverse gefrituurde versnaperingen aan met daarachter een enorme hoeveelheid sauzen!

Later in de week bezochten we een ziekenhuis en hoorden we over de problemen die ze ook in de VS hebben om goed en gekwalificeerd verpleegkundig personeel te vinden. We begrepen wel dat je als verpleegkundige over het algemeen beter betaald wordt dan in Nederland. Opvallend was dat zij ook merken dat (jonge) mensen minder communicatief vaardig lijken te zijn. Het ziekenhuis biedt daarom jonge verpleegkundigen een eigen opleiding aan waarin ze onderwezen worden in de zogenoemde 21ste eeuw-vaardigheden, zoals samenwerken, communiceren, kritisch denken en zelfreflectie.

Op onze laatste middag op Volstate waren we aanwezig bij een bijeenkomst voor First Generation-studenten. Dit zijn studenten die de eerste in hun familie zijn die een vervolgopleiding starten. Op die bijeenkomst hoorden zij de verhalen en tips van First Generation-studenten die hen waren voorgegaan, zoals de directeur van de school, de decaan van een van de opleidingen, docenten, studenten. Een aanmoediging voor die mensen die als eerste van hun omgeving de kans krijgen om verder te studeren. Een inspirerende middag.

Verder zijn we ook een paar keer naar Nashville geweest. We gingen downtown naar Broadway waar de Honky-tonks zijn. Een honky-tonk is een bar waar zangers hun countrymuziek spelen voor het publiek en waar je lekker je drankje drinkt en een hapje kan eten. Met een paar collega’s lieten we ons rondrijden door de hop-on-hop-off-bus en we bekeken de Country Music Hall of Fame and Museum. In het museum staat onder andere een met goud beklede Cadillac van Elvis Presley, maar je ziet vooral de geschiedenis van de country muziek. Natuurlijk zijn we ook in de Wallmart en in een mall geweest! Deze (mid)dagen voelden echt een beetje als vakantie.

Na zo’n reis maak je de balans op: wat heb ik geleerd, wat neem ik mee? Mijn gevoel is dat ons onderwijssysteem toegankelijker is voor mensen die een vak willen leren. Natuurlijk kost ook in Nederland het studeren geld, maar het is bij ons makkelijker om op een opleiding te komen. Bij de meeste opleidingen wordt niet gekeken naar eerder behaalde resultaten, maar alleen naar de vooropleidingen die je nodig hebt. Hoewel ik de studenten die we hebben ontmoet in Amerika, over het algemeen gemotiveerder vond dan onze studenten, denk ik toch dat ons systeem beter is en meer mogelijkheden biedt. Anderzijds, in Amerika kan je na je middelbare school gewoon aan het werk, in Nederland moet je eerst een startkwalificatie halen. Dat zorgt er natuurlijk ook voor dat niet iedere Nederlandse mbo-student gemotiveerd is. Je moet immers naar school!

Op het gebied van urban vitality en positieve gezondheid gebeurde er nog maar weinig op de scholen die wij bezochten. Aan sport wordt wel aandacht besteed, maar gezond eten en leven is minder een item. Het aantal te zware mensen, de hoeveelheid afhaalrestaurants en het vele ongezonde en calorierijke eten was soms schrikbarend om te zien. En even een stukje fietsen of wandelen zoals wij dat vaak doen in Nederland lijkt in Amerika, of in ieder geval in Tennessee, niet gebruikelijk. Op Volstate werd overigens wel aandacht besteed aan psychologische ondersteuning en was er zelfs een soort van voedselbank voor arme studenten. Vooral dat laatste vond ik, hoewel triest dat het nodig is, wel een erg mooi initiatief.

Een week mogen kijken in een vreemde keuken vind ik bijzonder. Net als een eerdere studiereis die ik met mijn vorige werk maakte naar Berlijn, vond ik ook deze reis inspirerend. Het voelt als een snoepreisje, snoepen uit een trommel met vreemde snoepjes, nieuwe indrukken opdoen en gevoed worden met de kennis en ervaring van anderen. Ik heb genoten en kan het iedereen aanraden om eens op een studiereis mee te gaan en te kijken hoe men elders werkt. Dat inspireert en motiveert!

En Amerika? Ja, het was net als in de film. De gele schoolbussen, de vele elektriciteitskabels, de grote auto’s, enorme gebouwen en de huizen met de veranda’s, ik heb het allemaal gezien. Maar een week is te kort om alles te zien wat je wil zien. Ik had zo veel meer willen bekijken en ervaren, maar dat gaat natuurlijk niet in een week. Dus ja, ik ga zeker een keer terug naar Amerika om dat land beter te leren kennen. En dan hoop ik langer dan een week te kunnen gaan. Maar dit was een geweldige reis, en ik ben heel dankbaar dat ik die heb mogen maken. Het was de jetlag meer dan waard!